امشب دیگه نمی دونم چی بنویسم. از سیّد نمی تونم بنویسم، سخته، خیلی سخت...

***

اصلاً نمی دونم از کجا شروع کنم، دیشب هم برای همین نتونستم چیزی بنویسم. اصلاً باورم نمی شه یک سال گذشت... آره، از رفتن اون سیّد آسمانی، کم کم یک سال می گذره.

پنجشنبه، روز وفات جناب ام البنین، سالگرد قمری و روز 16 تیر ماه، یکمین سالگرد شمسی از میانمان رفتن جسم او_سیّد محمّد جواد ذاکر طباطبایی_ ست، چرا که روحش همواره آسمانی بود.

پارسال این ایّام، در تدارک سفر تهران بودیم و من امیدوار بودم که می شه از بیمارستان اجازه ی ملاقات گرفت و...  اما دیر رسیدم، 2روز، و امسال فعلاً هر کاری می کنم که بشه در همان روز سر مزار باشم، هنوز نشده.

نمی دونم شاید بعضی ها به نظرشون این اوضاع و احوال مسخره و .. باشه امّا:

احساس سوختن به تماشا نمی شود  آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم

اگه کسی اون اخلاص رو به واقع درک کرده باشه، حال و روزش از من هم بدتره، کاری به کسانی ندارم که دنیوی به او نگاه می کردن، من راجع به خودم و کسانی که مثل خودم فکر می کردن، می گم.

دلم می خواست اولین بار که یه پست مطلب رو به این نوکر امام حسین علیه السّلام اختصاص می دم، خیلی بهتر و ادبی تر و ... از این باشه، اما با حال این روزا نشد، ان شاءالله جبران می کنم.

سعی می کنم توی این ایام اگه شد چند فایل صوتی و عکس از اون بزرگوار این جا قرار بدم.

این اولین شعریه که از او شنیدم:

دیـوونه کـجــا داره جــز در خــونـه ی حـســـیـن      دل دیـوونـه ی اون شــده دیـوونـه ی حـسـیـن

...

مـــا رو تــو دنــیــــا آوردن دیــوونـه رقـــم زدن       اســم مـا را تــو کــتــاب عــاقــلا قــلـــم زدن

خـودتـو خـسـتـه نکـن مـا دیگـه عاقل نمی شیم      رو به دریای جنون این سوی ساحل نمی شیم

ما شــفـــا نـمی گـیــریم دیگـه خــدا خــدا نکـن        کـار مـا سـاخــتـه شــده بـرای مـا دعــا نکـن

و چه خوب با حال اون روزهام سازگار بود و به دلم نشست و ...

خدا به صدایش و اخلاصش بیامرزدش!

(سلا...م.  می دونم که خیلی غیبت خوردم، دو تا دلیل داشتم: ۱. خیلی سرم شلوغ بوده ۲. چند روزی اینترنت نداشتم. از حضرت زهرا سلام الله علیها معذرت می خوام که این چند روز چیزی نزدم، و بعد هم از محبین و مدعیان محبت.

حالا هم اول مطلب فاطمیه رو بزنم و دفعه ی بعد مناسبت حال گیر این روزا..)

یا فاطمه!

داغ تو بنیان کن صبر علی                     خانه ی بی فاطمه قبر علی

(اول می خواستم یه شعر طویل و زیبا از سید امیر حسین میرحسینی بزنم اما بعد این یه بیت از یه شعر دیگه رو انتخاب کردم و زدم چون به نظرم خودش خیلی حرف می زنه، ان شاءالله که بپذیرن!)

آجرک الله یا مولای یا صاحب الزمان

فی مصیبة امک الصدیقة الشهیدة!

کاروان ها می روند، عاشقان را می برند                          مقصد این قافله، کوی عشقم کربلاست

خدایا! مگر نه این که تو درد و درمان رو می دی، درد ما اینه که بی توفیقیم، لیاقت زیارت نداریم، بار گناهمون این قدر سنگینه که اجازه نمی ده قدم از قدم برداریم چه برسه به این که کربلایی شیم.. و درمان..

یا صاحب الزمان!

شما که از دلم آگاهی، می دونی که تنها خواسته ام رضایت شماست هر چند که اعمالم این رو نشون نده. می دونی که دلم می خواد اما خودم خوب می دونم که فقط دلم می خواد و بر زبانم جاریه، و کارهام چیز دیگه ای می گه.

مولا جان!

ازت می خوام این بصاعت مزجاة رو که عمل قلب و زبانم هست ازم بپذیری و و کمک کنی که در اعمال ظاهری هم توفیق پیدا کنم -اون طوری که تو می پسندی-.

من اگه غرق گناهم

می دونه دلم باهاشه

تو شفا بده

به من رو سیه از گنه

   تو شفا بده

آقا راه بده..

دلم تنگ غروب کربلاته

همه عالم فدای یک نگاته

وای..

امروز روز حرکت کاروانی از عزیزانمون به سمت کربلا بود..

البته با اون ها، کاروانی از دل های ما هم، راهی بود..

خوشا به حالشون! جای ما خالی! چه قدر روسیاه شدم که دیگه حتی اونجام راهم نمی دن!

روسیاهم آقاجون، کرب و بلات راهم نمیدی

بس که دورم از شما بین خوبا جام نمی دی

اللّهم ارزقنا ...

فاطمه جان!

خوشی ز عمر ندیده خدانگهدارت

صنوبری خمیده! خدانگهدارت

قرار بعدیمان را به خاطرت بسپار

کنار راس بریده، خدانگهدارت

از شنبه شب دل کربلایی ام هوایی مدینه شده؛ شاعر خوب گفته که:

مرغ دل یک بام دارد، دو هوا                                      گه مدینه می پرد که کربلا

(خدا بیامرزدش!)

الان فقط یه جمله می گم بقیه باشه برای بعد؛ غربت امام زمان رو پشت دیوارهای بقیع خوب می شه فهمید؛ ان شاءالله همه برین بعد خودتون این رو خوب حس می کنین! الان تفاوت فهمش از سراب در برابر دریا هم بیشتره! باید برین، بچشین و بسوزین، بعد می فهمین!

بیاین بریم مدینه به نیّت زیارت