انّا لله و انّا الیه راجعون

چه شب خوبی رو برای رفتنش برگزیدن؛

حجة الاسلام شیخ الاسلامی دیشب به ملکوت اعلی پیوست.

فکر کنم تمام خواننده های وبلاگ من(به جز یه نفر) عقد محضریشون رو مدیون او هستن.

برای آمرزششون یک فاتحه، و به نیابت از ایشون سه صلوات نیز جهت تعجیل در فرج حضرت قرائت کنیم و دعا کنیم که مهمان خوان رحمت مولایش و صاحبش باشد!

اللهمّ اجعله من انصاره و اعوانه و الذّابّین عنه ...!

کجــاسـت منتظـِر تو؟ چـه انتـظــار عجـیـبی!

تو بین منتظــران هم، عـزیز من! چه غریبی!

عجـیب تر که چـه آسـان نبودنت شـده عـادت؛

چـه کـودکـانه سـپـردیم دل به بازی قـسـمـت..

چه بی خیال نشستیم، نه کوششی، نه وفایی،

فـقـط نشـسـتم و گـفـتـم: خـدا کنـد که بیــایی!

این چند روز یه روزنه ی جدید توی زندگیم باز شده، یه کم مدلم عوض شده و یه جورایی روی همه چیم تأثیر گذاشته؛ حتی برنامه ی روزانه ام و ...

نمی دونم یه مرتبه چی شد، یه قول و قرارهایی با حضرت گذاشته بودم، در اصل معاهده بود، یه عهد دوطرفه، که من از عهده ی کاری که حضرت برام قرار داده بر بیام و او هم چیزی رو که می خوام، بهم بده.

من خیلی زیاد از عهده ی این کار بر نیومدم(البته به نسبت خوب بود، دوست داشتم بهتر باشه)، اما حضرت یه جورایی عجیب و غریب خواسته ام رو بهم داد؛ مثل همیشه با یک قدم من، هزاران هزار قدم پیش اومد. یه جوری گذاشت جلوی پام، که خودم تعجب کردم. البته این که کار همیشگی حضرتِ؛ از او لطف بی دریغ و از ما ...

از ما خـطـا و لـغـزش . .                از توست عفو و بخشش . .

هم باید بی نهایت شکر کنم به این خاطر و هم باید برای ادامه و درست پیش رفتن ازش استمداد بخوام.

مولای خوبم!

بهتر از همه - حتی خودم - به آن چه در دلم هست، آگاهی؛ هم آن چه که دوست دارم و هم آن چه که ازش واهمه دارم.

خوب می دونی که جز رضای تو برام ملاک نیست، حتی رضای خودم.

می دونی که اگه بدونم رضای تو چیه، با جون و دل همون رو انجام می دم و اصلاً همون می شه خواسته ی خودم؛ اینا رو تو بهتر از همه می دونی، بهتر از اطرافیانم، و بهتر از خودم؛ مگر نه این که "اولی به تصرفی"؟

پس مثل همیشه، نه به موقع که برتر از موقع، و نه به جا که برتر از جا، دستان خالیم رو که همیشه به امید دستگیری به سمت تو دراز هست، بگیر و از کرمت لبریز کن!

یا صاحب الزّمان! تو ببین دستِ خالیم..

شعرهایی که دیشب راجع به حضرت زینب علیها السلام خونده شد، شعر سید ذاکرین اهل بیت مرحوم سید محمد جواد ذاکر طباطبایی بود که بدتر من رو به یاد پارسال این ایام انداخت.. او در کما بود و دست ها به دعا برای شفا و خلاصی سریع تر او به آسمون بلند...

بعد از آخر صفر که طبق معمول هر سال (با حال نامناسبش) با هیات به مشهد مشرف شدن، دوباره دلش هوایی شد(کسی چه می دونه، شاید هم خودش خبر داشت و برای وداع رفته بود..) دوباره تنهایی رفت و وقتی برگشت رفت در کما و دیگه برنگشت...

خدا به صدایش و اخلاصش بیامرزدش!

دیشب یه سیده ی کوچولو این جا بود و دوست داشت که همراهش باشم، من هم (قطعاْ) او رو ترجیح دادم و نرسیدم که این جا مطلب ویژه ی شنبه شب ها رو بزنم که حالا می زنم. دیشب یه حدیث بیش از بقیه ی مطالب به دلم نشست؛

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند:

هر کس که فردا را از عمر خویش به شمار آورد،

مرگ را خوب نشناخته است.

امروز هم چهلم اون بنده خدایی بود که شعری با عنوان "به مناسبت اربعین فراق عموی مهربانم و هفته ی مادر استاد بزرگوارم" روی وبلاگ گذاشتم. چه زود می گذره!

مولا جان! می بینی؟ نیومدی و همه دارن میرن..

یا صاحب الزمان!

(ای که تنها آرزوی زندگی بودی مرا

                                         آن قدر دیر آمدی کز هجر فرسودی مرا)

(البته این از زبان اون مرحومه صدق می کنه.)

یکی از حال و هوای کـربلا برام بخـونه          یکی از خوبی های امام رضا برام بخونه

ای خدا مگه چی می شه          قسـمتم حـرم نمی شـه؟

ای خدا! حسابی هوایی شدم، دوباره دارم برای کربلا له له می زنم، چی کار کنم؟...

دلم فقط کربلا می خواد...

(این متن شاید از لحاظ معنا تکراری باشه، امّا چون جالب و مؤثر بود، گفتم این جا بزنم، چون برای هر کس که در هر مرحله ای باشه، مفید و مذکِّر هست.)

کوچک که بودم، می گفتم دنیا را تغییر خواهم داد؛ کمی که بزرگ تر شدم گفتم دنیا بزرگ است کشورم را تغییر خواهم داد؛ در نوجوانی گفتم کشور بزرگ است شهرم را تغییر خواهم داد؛ در جوانی فهمیدم که شهر نیز بزرگ است، گفتم محلّه ام را تغییر خواهم داد؛ در میانسالی گفتم محلّه هم بزرگ است، خانواده را تغییر خواهم داد؛ حال که لحظات آخر عمرم است، می بینم حتی خود را نیز نتوانسته ام تغییر دهم غافل از این که اگر از خود شروع می کردم، خانواده، محلّه، شهر، کشور و دنیا را نیز به قدر توانایی ام تغییر می دادم.

***

وای...

امروز هم تاریخ نیمه قطعی کاروانی که دلم می خواست و می خواد که باهاشون برم کربلا، معلوم شد..

یه سؤال دارم مگر ما دل نداریم ای خدا؟          یا مگر جا کم بود از بهر ما در کربلا؟..

نروم تا کربلا، با تو ... ای خدا